الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ وَالصَّلَاةُ والسَّلَامُ عَلَى مُحَمَّدٍ رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ وَعَلَى آلِهِ وَأصْحَابِهِ وَمَنْ تَبِعَهُمْ بِإحْسَانٍ إلَى يَوْمِ الدِّينِ أمَّا بَعْدُ وعلیکم السلام و رحمة الله: 1 در حدیث صحیح؟ این حدیث صحیح بر اساس کدام مذهب است؟  چراکه تصحیح اهل حدیث( حقیقی) را ممکن است ما احناف بر طبق قواعد خودمان در مورد قبول یا رد حدیث، صحیح ندانیم.   توضیح: قبول یا رد حدیث را اهل حدیث تعیین نمی‌کنند یعنی قرآن و سنت رسول الله ص نگفته اند که هرآنچه اینها میگویند صحیح است و قبول پس با قال رسول الله ص گفتن بخاری، حدیث بودن و از رسول الله ص بودن آن سخن ثابت نمیشود برای همین است که سنت و حدیث را به متواتر و مشهور و آحاد تقسیم می‌کنند. نا احناف اصول حدیث خودمان را داریم پس  توصیه میشود با دیدن حدیث صحیح است،  فکر نکنند که این حدیث باید عمل شود. ۲ در کدام کتاب حدیث که یادتان نمیآید و شماره اش یادتان هست، چه آمده است؟ یعنی کتاب و خود حدیث و حکم حدیث در صحت و ضعف در مذهب حنفی، در سوال شما، مجهول است. ۳و اما سنت خواندن در سفر حکم سنت این است که ترک آن موجب عتاب است و از حکم مستحب و نقل بالاتر و از واجب و فرض پست‌تر است. عتاب یعنی مواخذه شدن بخاظر ترک سنت. ۲ در سفر و اقامت سنت خواندنی است و آنچه از بعص روایت شده است (از غیر رسول الله ص است)که اگر می‌خواستم سنت بخوانم فرض را کامل می‌خواندم، تأویل آن نزد ما احناف این است که آن روایت برای وقتی است که در مکانی باشد امکان توقف برای سنت نباشد. و این متن مبسوط سرخسی است: ﻭﻣﻦ اﻟﻨﺎﺱ ﻣﻦ ﻗﺎﻝ ﺑﺘﺮﻙ اﻟﺴﻨﻦ ﻓﻲ اﻟﺴﻔﺮ، ﻭﻳﺮﻭﻭﻥ ﻋﻦ ﺑﻌﺾ اﻟﺼﺤﺎﺑﺔ ﺃﻧﻪ ﻗﺎﻝ: ﻟﻮ ﺃﺗﻴﺖ ﺑﺎﻟﺴﻨﻦ ﻷﺗﻤﻤﺖ اﻟﻔﺮﻳﻀﺔ، ﻭﺗﺄﻭﻳﻞ ﻫﺬا ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻓﻲ ﺣﺎﻟﺔ اﻟﺨﻮﻑ ﻋﻠﻰ ﻭﺟﻪ ﻻ ﻳﻤﻜﻨﻪ اﻟﻤﻜﺚ ﻓﻲ ﻣﻮﺿﻊ ﻷﺩاء اﻟﺴﻨﻦ دیگر اینکه رسول الله ص در سفر و در جنگ نیز سنت را ترک نکرده اند، و در لیله التعریس، سنت را نیز قضا کردند که نشان از اهمیت سنت رواتب دارد. و احادیثی که در مورد سنت رواتب آمده است مطلق است یعنی نگفته است که در حضر باشد و در سفر نباشد. دیگر اینکه تصرف شرعی خودش ثابت است و برای نفی آن دلیل لازم است و در بخش بالاتر آن را بیان کردیم. و همینطور روایت از ابن عمر: سنن و نوافل (ص: 2) و حديث: *حدثنا محمدُ بنُ عُبَيدٍ المُحَارِبيُّ، حدثنا عليُّ بنُ هاشِمٍ عن ابن أبي ليلى عن عطية ونافع عن ابن عمرَ، قَالَ: «صليتُ معَ النبيِّ في الحضَرِ و السفَرِ، فصليتُ مَعَهُ في الحضَرِ الظُّهر أَربعاً و بعدَها ركعتَينْ و صليتُ معهُ في السفرِ الظهرَ ركعتَيْنِ و بعدَهَا ركعتَينِ و العصْرِ ركعتَينِ و لم يُصلِّ بعدَها شيئاً و المغرِبَ في الحضَرِ و السَّفَرِ سَواءً ثلاثَ ركَعَاتٍ لا تَنْقُصُ في الحَضَر و لا في السفر و هِيَ و ترُ النهَارِ و بعدَهَا رَكْعَتَينِ و العشاء ركعتين، و بعدها ركعتين». (1) از ابن عمر (: همراه رسول الله (در اقامت و مسافرت نماز خواندم؛ پس با ايشان در حضر - غير سفر يعني در منزل- (فرض) ظهر را چهار ركعت خواندم و بعدش دو ركعت - سنّت-. و در سفر همراه ايشان (فرض) ظهر را دو ركعت خواندم و دو ركعت - سنّت- بعد آن. و (فرض) عصر را دو ركعت و بعد از آن چيزي نخواندند. و (فرض) مغرب را در سفر و حضر همان سه ركعت خواندند. و آن - سه رکعت فرض مغرب- وتر روز مي باشد و بعد از آن دو ركعت - سنّت- خواندند. و (فرض) عشاء را دو ركعت و بعد از آن دو ركعت - سنّت- خواندند.* و در حديث صحيح ابن خزيمه (از ابن عمر (طبق سنن رواتب كه ما مي خوانيم در سفر و حضر بيان شده است و حتّي نوافل اين نمازها را هم خوانده است. (2) پس بدون عذر سنت ترک کرده نشود خصوصا در مدهب حنفی که بر سنت تاکید بسیار دارد.