اعمالی که انسان را از ایمان خارج و به کفر داخل می‏کنند:
1) انکار فرضی از فرائض اسلام؛ مثلاً کسی بگوید که نماز بر ما فرض نیست.
2) استحلال حرام؛ یعنی حرام قطعی را حلال دانستن؛ مثلاً ربا یا زنا یا لواط را حلال بداند.
3) مسخره کردن شریعت و اهانت بر مقدّسات دین؛ مانند لگد کردن و زیر پا گذاشتن قرآن و یا خندیدن و مسخره کردن نماز یا غیر آن.
4) ناامید شدن از رحمت الله ﷻ؛ مثلاً کسی بگوید که الله ﷻ مرا هرگز نخواهد بخشید؛ اگر کسی هر گناهی انجام دهد نباید از رحمت الله ﷻ ناامید شود بلکه توبه کند و همیشه از الله ﷻ بخواهد که گناهان وی را ببخشد.
5) خود را از عذاب الهی در امان دیدن؛ مثلاً کسی بگوید که الله ﷻ مرا عذاب نخواهد داد و باید همیشه از غضب و عذاب الهی در خوف بود (ترس داشته باشیم).
مؤمن باید که همیشه در خوف و امید باشد و اینچنین باشد که اگر الله ﷻ روزی از صد نفر یکی را بخواهد ببخشد، امید داشته باشد که آن یک نفر او باشد و اگر الله ﷻ بگوید که از صد نفر یکی را در آتش خواهد انداخت؛ ترس آن داشته باشد که آن یک نفر او است.
6) تصدیق کاهن و رمّال و فالگیر؛ کاهن کسی است که از آینده خبر می‏دهد و ادّعا دارد که رازها و اسرار را می‏داند و مطالعه‏ی علم غیب دارد و در میان عرب کسانی بودند که ادّعا می‏کردند آن‏ها را از جنّیان مخبر و جاسوس است (جن ها برای او جاسوسی می کنند) و خبر می‏دهند و بعضی بودند که می‏گفتند ما را فهمی داده شده که توسط آن امور غیبی را می‏دانیم. منجّم؛ اگر ادّعا کند که غیب را می‏داند، او نیز از جمله‏ی این هاست ولی اگر بگوید که از علامات چنین بر می‏آید، او کافر نیست. رمّال؛ کسی که چیزی مانند نخود و یا چیز دیگر را به زمین می‏اندازد و ادّعا دارد که چیزهای گمشده را پیدا می‏کند و آن نیز در جمله‏ی کاهنین داخل و کافر است.