حکم خواندن سنت در مذهب حنفی:

محمد بن أحمد بن أبي سهل شمس الأئمة السرخسي (المتوفى: 483هـ) در کتاب «المبسوط» خود گفته است:

وَالسُّنَنُ وَالتَّطَوُّعَاتُ لَا يَدْخُلُهَا الْقَصْرُ بِسَبَبِ السَّفَرِ؛ لِأَنَّ الْقَصْرَ فِي الصَّلَاةِ بِسَبَبِ السَّفَرِ تَوْقِيفٌ لَمْ يُعْرَفْ بِالرَّأْيِ، وَمِنْ النَّاسِ مَنْ قَالَ بِتَرْكِ السُّنَنِ فِي السَّفَرِ، وَيَرْوُونَ عَنْ بَعْضِ الصَّحَابَةِ أَنَّهُ قَالَ: لَوْ أَتَيْتُ بِالسُّنَنِ لَأَتْمَمْتُ الْفَرِيضَةَ، وَتَأْوِيلُ هَذَا عِنْدَنَا فِي حَالَةِ الْخَوْفِ عَلَى وَجْهٍ لَا يُمْكِنُهُ الْمُكْثُ فِي مَوْضِعٍ لِأَدَاءِ السُّنَنِ. (المبسوط للسرخسي 1/ 248 - بدائع الصنائع في ترتيب الشرائع 1/ 93))

نمازهای سنت و نمازهای نفل را در سفر قصر نیست (نباید قصر کرد)؛ زیرا قصر نماز فرض در سفر با حکم شرع ثابت شده است و اجتهادی نیست و بعضی از مردم هستند که گفته اند در سفر سنت ترک شود و از بعضی از صحابه (رض) روایت می کنند که «اگر قرار بر خواندن سنت ها بود، همانا فرض خود را چهار رکعت کامل می کردم» و تأویل آن نزد ما احناف این است که منظور آن صحابی (رض) در وقت خوف و ترس است طوری که امکان توقف در مکانی برای خواندن سنت نباشد.

اعتبار مبسوط سرخسی در بین فقهای مذهب حنفی تا این درجه است که طرسوسی گوید: به مخالف مبسوط عمل کرده نشود و به کتابی دیگر میل کرده نشود و به غیر این کتاب فتوی داده نشود.

قَالَ الْعَلَّامَةُ الطَّرَسُوسِيُّ:  مَبْسُوطُ السَّرَخْسِيِّ لَا يُعْمَلُ بِمَا يُخَالِفُهُ، وَلَا يُرْكَنُ إلَّا إلَيْهِ، وَلَا يُفْتَى وَلَا يُعَوَّلُ إلَّا عَلَيْهِ.

(الدر المختار وحاشية ابن عابدين (رد المحتار) 1/ 70)