اقوال علمای اهل سنت در کتب خود:

درکتب حنفی چنین مذکور است که امام اعظم (رض) در وصیت خودشان به ابویوسف (رض) چنین گفته است:

وَاذْكُرْ الْمَوْتَ وَاسْتَغْفِرْ لِلْأُسْتَاذِ وَمَنْ أَخَذْت عَنْهُمْ الْعِلْمَ وَدَاوِمْ عَلَى التِّلَاوَةِ وَأَكْثِرْ مِنْ زِيَارَةِ الْقُبُورِ وَالْمَشَايِخِ وَالْمَوَاضِعِ الْمُبَارَكَةِ، وَاقْبَلْ مِنْ الْعَامَّةِ مَا يَعْرِضُونَ عَلَيْك مِنْ رُؤْيَاهُمْ فِي النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ وَفِي رُؤْيَا الصَّالِحِينَ فِي الْمَسَاجِدِ وَالْمَنَازِلِ وَالْمَقَابِرِ. (الْأَشْبَاهُ وَالنَّظَائِرُ عَلَى مَذْهَبِ أَبِيْ حَنِيْفَةَ النُّعْمَانِ : زين الدين بن إبراهيم بن محمد، المعروف بابن نجيم المصري (المتوفى: 970هـ) - غمز عيون البصائر في شرح الأشباه والنظائر: أحمد بن محمد مكي، أبو العباس، شهاب الدين الحسيني الحموي الحنفي (المتوفى: 1098هـ) - الطبقات السنية في تراجم الحنفية: تقي الدين بن عبد القادر التميمي الداري الغزي (المتوفى: 1010هـ))

ترجمه: مرگ را به یاد داشته باش و برای استاد خود طلب آمرزش کن و همچنین برای کسی که از وی علم آموخته ای و بر تلاوت قرآن مداومت کن و قبور و مشایخ و اماکن مبارکه را زیاد زیارت کن و از مردم عوام آنچه از خواب دیدن رسول الله ﷺ می گویند را قبول کن و همچنین رویای صالحان در مساجد و منازل و مقابر را نیز قبول کن.

طحطاوی حنفی در کتاب «حاشية الطحطاوي على مراقي الفلاح شرح نور الإيضاح» گوید:

لما روى سعيد بن منصور وسمرة ابن حبيب وحكيم بن عمير قالوا: إذا سوى على الميت قبره وانصرف الناس كانوا يستحبون أن يقال للميت عند قبره يا فلان قل لا إله إلا الله ثلاث مرات يا فلان قل ربي الله وديني الإسلام ونبيي محمد صلى الله عليه وسلم اللهم أني أتوسل إليك بحبيبك المصطفى أن ترحم فاقتي بالموت على الإسلام والإيمان وآن تشفع فينا نبيك عليه أفضل الصلاة والسلام.

ترجمه: ... از سعید بن منصور و سمره بن حبیب و حکیم بن عمیر (رض) روایت شده است که گفتند: وقتی بر قبر میت خاک ریخته و این امر به اتمام برسد، مردم (صحابه (رض)) دوست می داشتند که نزد قبر میت سه مرتبه به وی گفته شود «ای فلانی بگو لا اله الا الله» و یا «ای فلانی بگو ربّم الله است و دینم اسلام است و نبیّم محمد ﷺ است و یا الله ﷻ من توسل می جویم به حبیبت محمد مصطفی ﷺ اینکه تنگدستیم در وقت مرگ را رحم کنی به اینکه در اسلام و ایمان باشم و نبیّت را شفیعمان گردانی».

خطیب بغدادی میگوید: «سمعت الشافعي يقول اني لأتبرك بأبي حنيفة وأجيء إلى قبره في كل يوم يعني زائرا فإذا عرضت لي حاجة صليت ركعتين وجئت إلى قبره و سألت الله تعالى الحاجة عنده فما تبعد عني حتى تقضى». ( أحمد بن علي أبوبكر الخطيب البغدادي الوفاة: ۴۶۳، تاريخ بغداد  ج ۱   ص ۱۲۳ دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت )

ترجمه: امام شافعی (رض) می‌گفت که من هر مشكلی برايم پيش می‌آيد، در كنار قبر ابوحنيفه (رض) می‌آمدم و دو رکعت نماز می‌خواندم و حاجتم برآورده می‌شد». 

و همچنین «و كان الشافعي يقول قبر موسى الكاظم الترياق المجرب». ( ابن سمعون، أبو الحسن محمد بن أحمد بن إسماعيل بن عنبس البغدادي (المتوفى : ۳۸۷هـ) الوفاة: ۳۸۷ ، أمالي ابن سمعون  ج ۱   ص ۱۲۶ *** محمد بن أحمد بن عثمان بن قايماز الذهبي أبو عبد الله الوفاة: ۷۴۸ ، سير أعلام النبلاء  ج ۹   ص ۳۴۳،دار النشر، مؤسسة الرسالة - بيروت - ۱۴۱۳ ، الطبعة : التاسعة ، تحقيق : شعيب الأرناؤوط , محمد نعيم العرقسوسي.....)

ترجمه: امام شافعی (رض) می‌گفت که قبر موسی کاظم (رض)، نوشداروی مجرب است». 

از ابن حبان نیز نقل شده است که میگفت: «و ما حلت بي شدة في وقت مقامى بطوس فزرت قبر على بن موسى الرضا صلوات الله على جده وعليه و دعوت الله إزالتها عنى إلا أستجيب لي وزالت عنى تلك الشدة وهذا شيء جربته مرارا. (محمد بن حبان بن أحمد أبو حاتم التميمي البستي الوفاة: ۳۵۴ ، الثقات  ج ۸ ص ۴۵۷، دار النشر: دار الفكر - ۱۳۹۵ - ۱۹۷۵ ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : السيد شرف الدين أحمد)

ترجمه: وقتی در طوس بودم، هر شدتی که برایم پیش می آمد به زیارت قبر علی بن موسی (صلوات الله علیه و علی جدّه) میرفتم و دعا میکردم که برطرف شود و مستجاب میشد و شدت و سختی از من دور میشد و این امر را بارها انجام دادهام.

از احوالات ابن خزیمه (رح) نقل شده است که: «سمعت أبا بکر محمد بن المؤمل بن الحسن بن عيسى يقول خرجنا مع إمام أهل الحديث أبى بکر بن خزيمة و عديله أبى على الثقفى مع جماعة من مشايخنا و هم إذ ذاک متوافرون إلى زيارة قبر على بن موسى الرضى بطوس. قال فرأيت من تعظيمه ـ يعنى ابن خزيمة ـ لتلک البقعة، و تواضعه لها و تضرعه عندها ما تحيرنا. (أحمد بن علي بن حجر أبو الفضل العسقلاني الشافعي الوفاة: ۸۵۲  ، تهذيب التهذيب ، ج ۷   ص ۳۳۹ ، دار النشر : دار الفكر - بيروت - ۱۴۰۴ - ۱۹۸۴ ، الطبعة : الأولى)

 ترجمه: روزی با پیشوای اهل حدیث ابوبکر بن خزیمه (رح) و ابو علی ثقفی (رح) و دیگر مشایخ خود به زیارت قبر علی بن موسی الرضا (رض) در طوس رفتیم در حالی که آن ها بسیار به زیارت قبر ایشان میرفتند. محمد بن مومل میگوید که احترام و بزرگداشت و تواضع ابن خزیمه (رح) نزد قبر و بقعه علی بن موسی الرضا (رض) همگی را شگفت زده کرد». 

ذهبی میگوید: «ابْنُ خُزَيمَةَ مُحَمَّدُ بنُ إِسْحَاقَ بنِ خُزَيمَةَ بنِ صَالِحِ بنِ بَکْرٍ السُّلَمِیُّ، الحَافِظُ، الحُجَّةُ، الفَقِيهُ، شَيخُ الإِسْلاَمِ، إِمَامُ الأَئِمَّةِ، أَبُوبَکْرٍ السُّلَمِیُّ النَّيسَابُوْرِیُّ، الشَّافِعِیُّ، صَاحِبُ التَّصَانِيفِ». (محمد بن أحمد بن عثمان بن قايماز الذهبي أبو عبد الله الوفاة: ۷۴۸ ، سير أعلام النبلاء  ج ۱۴   ص ۳۶۵۴، دار النشر : مؤسسة الرسالة - بيروت - ۱۴۱۳ ، الطبعة : التاسعة ، تحقيق : شعيب الأرناؤوط , محمد نعيم العرقسوسي)

ترجمه: ابن خزیمه حافظ، فقیه، حجت، امام امامان، شیخ الاسلام و... بود».

ابن جوزي حنبلی (رح) میگوید: «وكثر ضجيجي من مرضي، وعجزت عن طب نفسي، فلجأت إلى قبور الصالحين، وتوسلت في صلاحي، فاجتذبني لطف مولاي إلى الخلوة على كراهة مني، ورد قلبي علي بعد نفور عني، وأراني عيب ما كنت أوثره.[۶] 

ترجمه: زماني که از بيماری ام به فرياد آمدم و نتوانستم خودم را درمان کنم به قبر انسان های صالح پناه بردم و برای اصلاح امورم متوسل شدم؛ پس در اين حال لطف مولايم مرا به عزلت واداشت با آنکه آن را دوست نداشتم و قلبم بعد از نفرت به من بازگردانده شد و زشتی آن چیزی را که دوستش داشتم به من نمایاند.

در چندین کتب اهل سنت، گفتگوی معروف امام مالک (رض) را با منصور (خلیفه عباسی) نقل شده است که: «ناظرا أبو جعفر أمير المؤمنين مالكا في مسجد رسول الله صلى الله عليه وسلم فقال له مالك يا أمير المؤمنين لا ترفع صوتك في هذا المسجد فإن الله تعالى أدب قوما فقال (لا ترفعوا أصواتكم فوق صوت النبي...) ومدح قوما فقال (إن الذين يغضون أصواتهم عند رسول الله...) وذم قوما فقال (إن الذين ينادونك...) و إن حرمته ميتا كحرمته حيا.فاستكان لها أبو جعفر وقال يا أبا عبد الله أستقبل القبلة وأدعو أم أستقبل رسول الله صلى الله عليه وسلم ؟ فقال ولم تصرف وجهك عنه وهو وسيلتك ووسيلة أبيك آدم عيه السلام إلى الله تعالى يوم القيامة ؟ بل استقبله واستشفع به فيشفعه الله قال الله تعالى (ولو أنهم إذ ظلموا أنفسهم.

(أبو الفضل عياض بن موسى اليحصبي الأندلسي الوفاة: ۵۴۴هـ ، ترتيب المدارك وتقريب المسالك  ج ۱   ص ۱۱۴، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت / لبنان - ۱۴۱۸هـ - ۱۹۹۸م ، الطبعة : الاولى ، تحقيق : محمد سالم هاشم.)

ترجمه: ابوجعفر (منصور خلیفه عباسی) در مسجد النبی با امام مالک (رض) به گفتگو برخواست. امام مالک (رض) به او تذکر داد که ای امیر المومنین صدایت را در این مسجد بلند مکن چرا که خداوند عده ای را تأدیب کرده است و فرموده است (صدای خود را بلندتر از صدای پیامبر نکنید...) و عده ای را مدح کرده است و گفته است (اى كسانى كه ايمان آورده‏‌ايد! صداهايتان را فراتر از صداى پيامبر بلند مَكنيد و در سخن گفتن بر او بانگ نزنيد، همچون بانگ زدن برخى از شما بر برخى [ديگر]؛ مبادا اعمال شما تباه شود در حالى كه شما (با درك حسّى) متوجه نمى‏‌شويد [حجرات/۲] و بعضی را نیز مذمت کرده است و فرموده (كسانى كه تو را از پشت حجره‌‏ها بلند صدا مى‏‌زنند، بيشترشان نمى‏فهمند [حجرات/۴] و به درستی که حرمت پیامبر (صلی الله علیه وسلم) پس از وفاتشان همچون حرمتش در زمان حیات است. ابوجعفر منصور، خليفه عباسي، از امام مالك بن انس (رض) پرسيد:  هنگام زيارت رو به قبله بایستم و دعا کنم يا رو به قبر پيامبر (صلی الله علیه وسلم)؟ امام مالك بن انس در پاسخ گفت: چرا چهره از او برميگرداني؟ او وسيله تو و وسيله پدر تو آدم در روز رستاخيز است. رو به او كن و او را شفيع خود قرار بده؛ خداوند شفاعت او را ميپذيرد. خداوند مي فرمايد: (اگر آنان به نفس خويشتن ستم كنند، نزد تو مى‏‌آمدند و از خدا آمرزش مى‏‌خواستند و فرستاده [ما نيز] براى آنان طلب آمرزش مى‏‌كرد، حتماً خدا را بسيار توبه‏‌پذير [و] مهرورز مى‏‌يافتند. [نساء/۶۴]».